Ken jij ze ook, die situaties waarbij je:
- Eigenlijk alleen maar woedend kunt reageren (en dat dan ook doet)?
- Weet dat het verstandig is om te zwijgen, en dus niets zegt, terwijl je vanbinnen kookt?
- Het gevoel hebt dat wanneer de ander nu maar eens “zus-of-zo” zou doen het allemaal een stuk beter zou gaan?
- Denkt: oh, nu gaan ze dat traject in, maar dat lost het probleem niet op en jij jezelf in de overtuiging hoort schieten, en dus maar doorgaat met argumenten noemen, en ondertussen het gevoel hebt tegen een muur te praten?
- De ander volstrekt niet kunt peilen en dus eigenlijk niet weet hoe je het gesprek aan zou moeten vliegen?
Ik zat er afgelopen weken middenin! Drie situaties. In het ene geval voelde ik me zo boos worden en reageerde ik ook kwaad (wat overigens wel een positief effect had op het groepsproces, maar waar ik zelf niet zo gelukkig mee was omdat het me overkwam). In het andere geval gaat het om iemand aan wie ik in het project leiding gaf die tot drie keer toe iets niet deed. Er was tijdsdruk en ik vroeg me af wat er nodig was om het wél te doen. Maar dat vroeg ik niet en ik wist eigenlijk niet waarom ik dat niet vroeg. En in de derde situatie adviseerde ik een manager die een gesprek met zijn bestuurder te voeren had en zich aan de ene kant erg onbegrepen voelde, maar ook het idee had: als ik daar te veel nadruk op leg, dan escaleert mogelijk het gesprek en wil ik dat?
Hoe doorbreek je nu zulke situaties die voelen als een doolhof waar je niet goed uitkomt?
Het leuke van adviseren vind ik altijd dat ik mezelf dingen hoor zeggen tegen de ander en me dan vervolgens realiseer: hoe zou het zijn, Waldemar, als je dat zélf nu ook eens zou doen in die ene situatie. Dus laat ik beginnen bij de derde situatie: het adviesgesprek. Ik noem degene die ik adviseerde fictief even Klaas.
Advies
Wat doe ik dan?
Omdat ik me bewust ben van mijn adviesrol, hoef ik mij niet te irriteren aan, in dit geval, het afhankelijke gedrag. Of als ik mij er wel aan irriteer, kan ik dat gewoon benoemen.
Dat betekent voor het gesprek: loskomen van de inhoud en de ander na de waarneming een vraag stellen!
En deed ik dat nu zelf dan ook in die andere twee situaties?
Ja, uiteindelijk wel. Maar het ging niet vanzelf. Wat het van me vraagt is dat ik bij mezelf te rade ga wat mij in eerdere ervaringen een machteloos gevoel gaf. Het mooiste is als ik dat kan relateren aan situaties in mijn kinderjaren, want daar begint het meestal.
Ontdek hoe jij met een stevige onderstroom tóch je organisatiedoelen bereikt!
Energieleks, “afspraak-is-afspraak” is niet meer aan de orde en je onderbuik zegt iets heel anders dan hoe de werkelijkheid eruit lijkt zien. Je resultaten blijven achter!
Wanneer dit aan de orde is, heeft dat eigenlijk altijd te maken met dat wat niet (meer) besproken wordt maar wat vólop meedoet in de samenwerking. Dat is onderstroom!
Hoe je dat aanpakt, lees je in mijn nieuwste gratis e-book!